Ta książka nigdy by nie powstała, gdyby nie Dorota Raczkiewicz i Magda Gref. Z Dorotą znamy się jeszcze ze studiów i naprawdę „Historia myśli politycznej” była naszym najgorszym egzaminem. Potem nasze drogi się rozeszły. Spotkałyśmy się ponownie, tak jak większość – na Facebooku. Dorota była już wtedy szefową Drużyny Szpiku. Ta fundacja to jej dodatkowe dziecko, które traktuje na równi z pozostałymi. A ma ich aż czworo!
Najpierw była Fundacja Dar Szpiku im. Anny Wierskiej, która przez ostatnie dwa lata swojego życia nie tylko walczyła z białaczką i próbowała znaleźć dawcę, ale jednocześnie uświadamiała innych, jak ważne jest oddawanie szpiku. 26 maja 2008 roku, wkrótce po powstaniu samej fundacji, grupa wolontariuszy założyła w jej ramach Drużynę Szpiku. Jej głównym zadaniem jest zwiększenie liczby rejestracji w Centralnym Rejestrze Niespokrewnionych Potencjalnych Dawców Szpiku i Krwi Pępowinowej, dzięki którym chorzy na nowotwór, dla których jedynym ratunkiem jest przeszczep szpiku od dawcy niespokrewnionego, mają większe szanse na wyzdrowienie.
Liczby mówią same za siebie. W 2008 roku w Centralnym Rejestrze Niespokrewnionych Potencjalnych Dawców Szpiku i Krwi Pępowinowej było około pięciu tysięcy zarejestrowanych dawców, pod koniec 2013 roku było już ich około pięciuset czterdziestu tysięcy. Dzisiaj – ponad milion. Celem Drużyny Szpiku jest stworzenie rejestru, w którym zarejestrowanych jest minimum dwa miliony potencjalnych dawców szpiku.
Szefową Drużyny jest Dorota i to ona podsunęła mi historię Magdy i Oli Gref.
Ola jest prawdziwą bohaterką mojej książki. Dziś ma piętnaście lat i jest przepiękną dziewczyną z włosami długimi do pasa. Chociaż już nie. Kilka tygodni temu Ola ścięła swoje włosy i przekazała je dzieciom chorym na raka. Oddała to, co było jej największym skarbem, zwłaszcza po tylu latach „łysej głowy”. W przyszłości chce zostać położną środowiskową i zawsze być dla dzieci i przy dzieciach.
Ola nie potrzebowała wprawdzie przeszczepu, chociaż przez moment też pojawiała się taka opcja. W wieku niecałych dwóch lat zachorowała na neuroblastomę, którą pokonała, mimo iż trzy razy miała wznowę, a lekarze nie dawali jej większych szans na przeżycie.
Karolina jest postacią wymyśloną, choć nie do końca. Jest ona zlepkiem wszystkich tych dobrych duchów, którym choroba nie przesłania całego świata, a staje się motywacją do walki o siebie i o innych. Moja przyjaciółka opowiedziała mi kiedyś o córce swoich znajomych, która mimo białaczki, próbowała spełniać marzenia innych dzieci. Nie jeździła wprawdzie po całej Polsce, ale i tak udało jej się uszczęśliwić niejednego szpitalnego malucha. Skontaktowałam się z nimi, a oni „pożyczyli” mi imię ich córki.
Takich Karolin jest dużo. Są motylami, wojowniczkami i marzycielkami w jednym.
Książkę napisałam z puntu widzenia Magdy, mamy Oli, której siła i miłość stawiły czoła najgorszemu. Takich mam są tysiące. Naprawdę śpią na karimatach, naprawdę myją się w szpitalnych umywalkach. Walczą do końca. Magda udostępniła mi wszystkie badania, epikryzy i opisy choroby. Pokazała swój pamiętnik, zdjęcia, wycinki z gazet, kartki, które dostawała Ola podczas swojej choroby. Filmy, które nakręciła Drużyna Szpiku. Razem z mężem Aleksandrem (naprawdę jest dyrygentem w Operze Poznańskiej) opowiedzieli mi o strachu, bólu, łzach i tych najtrudniejszych kilku latach, kiedy razem walczyli o Olę.
Drużyna Szpiku działa coraz prężniej. Dorocie udało się zrealizować swoje projekty – Dni Mamy Onkologicznej oraz Metamorfozy Mam. Ale to nie wszystko. Jest jeszcze Szpikowa Paczka, czyli prezenty dla dzieci na święta, są mistrzostwa w maratonie, jest Szpiknik czyli święto Drużyny Szpiku. W pomoc zaangażowanych jest coraz więcej osób, również z pierwszych stron gazet.
Na koniec przytoczę słowa Doroty, bo tak naprawdę lepiej nie można tego ująć:
Drużyna Szpiku to grupa ludzi, którzy chcą dzielić się z innymi tym, co mają, co potrafią i do czego są gotowi, bo właśnie gotowość jest znakiem rozpoznawczym czerwonego teamu. A zakładając koszulkę, odpowiada on na wołanie chorych „podziel się życiem”.
Zadaniem Drużyny jest bycie głosem tych walczących. I może to właśnie Ty zatrzymasz lawinę śmierci.

Człowiek staje się dorosły nie wtedy, gdy ubrania robią się dla niego za ciasne, ale gdy wyrasta z własnego egoizmu.
Ola i Karolina poznały się w nietypowym miejscu, w nietypowej sytuacji. Dzieliło jej dziesięć lat różnicy, co w przypadku dziecka i nastolatki jest przepaścią.
A jednak znalazły wspólny język i pokazały, że w nawet najgorszych okolicznościach można myśleć o innych. Ola istnieje naprawdę, Karolina jest zlepkiem wielu nastolatek, którym życie podstawiło nogę.
Ta historia ma dwa zakończenia – dobre i to gorsze, bo tak działa prawo równowagi w przyrodzie.
To opowieść o skrajnych emocjach, potędze matczynej miłości, sile jaką daje rodzina. I o wielkiej aptece z marzeniami, które można dostać bez recepty.